De betaalbare, klassieke Franse keuken is al een paar jaar terug van weggeweest. Dat bewezen eerder al Bouillon Pigalle en Brasserie Belanger. Sinds afgelopen januari kan er een nieuwe restaurant aan dit rijtje worden toegevoegd: Brasserie Rosie, gelegen in de wijk Bastille.
Weinig doet eraan herinneren dat hier ooit een Ierse pub zat. De Britse ontwerper John Whelan heeft er een hippe zaak van gemaakt, maar niet te. Dus naast millennial pasteltinten en een eigthies spiegelplafond ook een klassieke bar en Thonetstoelen. Eerder nam Whelan in Parijs Bouillon Julien onder handen en in 2019 gaf hij Brasserie Terminus Nord nog een opknapbeurt.
Zones
Brasserie Rosie is opgedeeld in ‘zones’: Franse bistrotafeltjes bij de ingang, een lange rij zitbanken met tafels, zoals in een Amerikaanse diner. En achterin nog een grote ruimte, waarvan een deel is voorzien van spiegels en kroonluchters – als was het de spiegelzaal van Versailles. En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er boven nog drie af te huren privéruimtes: ze doen denken aan oude kamers bij grand-mère thuis.
Franse klassiekers
Initiatiefnemers zijn Juliette Cerdan en Kevin Caradeuc. Beiden werkten eerder bij de Big Mamma-groep, waar ook Brasserie Belanger onder valt. Achter de kachel staan chef Eloi Spinnler, die het vak leerde bij sterrenkok Alain Ducasse, Lilian Bard, opgeleid bij Maison Vérot (‘Artisan charcutier d’excellence)’, en patissier Yohan David die eerder werkte bij tweesterrenrestaurant Le Clarence. Niet de minste dus. Met veel liefde maken ze Franse klassiekers als saucisse purée, steak frites, côte de boeuf, maar ook oeuf mayo, bulots en paté en croute. En dat alles tegen aangename prijzen.
Snelle bediening
Als alle tweehonderd zitplaatsen bezet zijn, is het flink doorwerken voor de koks. Maar ze hebben hun logistiek prima op orde. Tien minuten na Monsieur Plusfours’ bestelling kwam het hoofdgerecht al op tafel. Dat is snel, al moet erbij vermeld worden dat er om kwart over twaalf verder nog niemand was. Tegen een uur was het er stampvol. Reserveren is dan ook aan te raden.
Hoe smaakte het?
Dat alles fait maison is, proef je.De boterzachte eend ging vergezeld van een smakelijke wortelpuree en twee geroosterde wortelen. En de machtige St. Honoré was een fijn slotakkoord. De rekening was al even plezierig, al moesten we even slikken bij de prijs van het glas Chinon (8,50 euro). Hier komen we terug. Al was het maar voor het supervriendelijke personeel, gekleed in vintage blauwe werkmansjasjes.
Is een terrine moeilijk om te maken? Welnee. Met dit recept is het zo gepiept. Het betreft een lichtbewerkte versie uit het kookboek Simplissime, Le livre de cuisine light van Jean-François Mallet. De stukjes gekonfijte citroen fungeren als ultieme smaakbommetjes. En voor de liefhebbers: zonder gluten.
Ingrediënten
2 gekonfijte citroenen, in kleine stukjes gesneden
2 eieren
300 roomkaas
700 gram kipgehakt
150 spinazie, gewassen en grofgesneden
zout en peper
cakevorm
bakpapier
olie
Aan de slag
Verwarm de oven voor op 180 graden
Bekleed de cakevorm met bakpapier en vet in met de olie
Meng alle ingrediënten en voeg zout en peper toe. Stort het geheel in de vorm. Bak circa veertig minuten. Houd de cake regelmatig in de gaten; wordt de bovenkant te donker, dek ‘m dan af met aluminiumfolie. Steek een satéprikker in de terrine om te kijken of-ie gaar is
Laat de terrine afkoelen en serveer met een groene salade
Monsieur Plusfours volgt Simply-Chateau op Instagram. Hier presenteert ze al haar brocante vondsten, die ze ofwel via Instagram, ofwel via haar site of eBay verkoopt. Veelal Franse schatten, zoals deze rol behang. Mogelijk uit 1910, misschien iets jonger. Maar in elk geval een met de hand bedrukt. En je moet zelf de onbedrukte randen afknippen – zo ging dat vroeger.
Helaas is niet duidelijk hoe lang de rol is, maar het stuk is in elk geval genoeg om bijvoorbeeld eenpaar opbergdozen mee te beplakken. Vooralsnog staat het bedrag op 14,90 pond plus 9 pond verzendkosten naar Nederland. Maar het is een veiling, hè, dus er kan de komende dagen nog van alles veranderen.
Het is tragisch gelopen met het woord ‘toilet’, schrijft historicus Ileen Montijn.
Oorspronkelijk moet ’toilet’ volgens het grote Woordenboek der Nederlandse Taal (WNT) op een fijne stof hebben geduid, als verkleinwoord van het Franse toile, doek of stof. Van daar ging het over op een soort beschermdoek of -kleed, en wel in het bijzonder op een tafel waaraan je gaat zitten om je mooi te maken met poeders en verfjes. Om ‘toilet te maken’, nietwaar. Zo ontstond de toilettafel, of, bij Couperus, kortweg ‘toilet’. (Het toilet van Eline Vere, geheel in tule gehuld, is feestelijk versierd met gedroogde balboeketjes.)
Ook kreeg je ‘toilet’ als iemands uitmonstering: namiddagtoilet, avondtoilet – datgene waarvoor wij nu het woord outfit gebruiken.
Voorts had je in deftige huizen de toiletkamer. Het WNT noemt dat zeldzaam, maar het bestond, en het zou nog moeten bestaan: een kamer waar vrouwelijke gasten zich konden opdoffen vóór ze hun entree maakten. Ook werd daar hun jas aangepakt, en natuurlijk was er een wc’tje bij.
Maar die vermaledijde wc heeft alles opgevreten. Wie nu toilet zegt, bedoelt de plee. Snobs weten dat dat kleinburgerlijk (want eufemistisch) taalgebruik is, maar zij verliezen terrein. ‘Toilet’ is onherroepelijk en alleen maar de wc geworden. En om de ontluistering compleet te maken, is in het verpleeghuis het ‘toiletteren’ uitgevonden als overdrachtelijk werkwoord. Even mevrouw De Jong toiletteren.
Terwijl ook ‘toiletteren’ ooit een prima woord was! Lees: ‘Uw oom is steeds nog op het ministerie,’ zei tante… ‘hij zal wel te huis wezen tegen den tijd, dat gij u een beetje getoiletteerd hebt, ma chère enfant.’ (In een boek uit 1858, aangehaald in het WNT.)
Zo kan het gaan in de geschiedenis, zeker die van taal: alles wordt plat en beduimeld.
Het is jammer dat de nespressocupjes tegenwoordig zo populair zijn. Want de interesse voor fraaie koffiekannen, of op z’n Frans verseuses, is daardoor enorm gedaald. Jammer, want zet er een filter op en schenk ouderwets de koffie op met een fluitketel.
Voor wie die oude traditie in ere wil herstellen, is er nu een prachtige 19-eeuwse cafetière van porcelaine de Paris op eBay te koop. Volgens de verkoper dateert de kan uit de Empire Restauration (1814-1830). Het decor is met de hand beschilderd en doet denken aan porselein uit de tijd van Marie-Antoinette.
Vooralsnog staat de prijs voor deze koffiekan op slechts 22 euro, maar dat kan de komende dagen nog veranderen. Een minpuntje: de verzendkosten zijn met 39 euro aan de hoge kant. Maar biedt er verder niemand, dan heb je voor iets meer dan 60 euro straks een mooi stukje antiek in huis.
Update: de biedingstermijn is inmiddels afgelopen. Kijk hier voor het aanbod van verseuses.
Monsieur Plusfours krijgt een inkijkje in de fraaie badkamer van Alice Ernest. Zij heeft in Amsterdam een in antiek sanitaire en accessoires gespecialiseerde winkel, Affaire d’Eau.
Wat doe je als je een winkel hebt vol met sanitaire en accessoires uit de periode 1880-1940 – en je betrekt een nieuw huis met een eenvoudige badkamer? Dan leef je je uit. Alice Ernest heeft sinds 1993 de winkel Affaire d’Eau en verhuisde in 2019 naar een midcentury bungalow buiten de stad. De badkamer die ze hier aantrof, deed in de verste verte niet denken aan de tijd waarin de woning gebouwd werd. En laat dat nu net Alices credo zijn. ‘Als je een oud huis hebt, dan zou de badkamer ook datzelfde, bijna tijdloze gevoel moeten uitstralen.’
Oud bad
De wastafels dateren uit de jaren vijftig, vertelt Alice. Maar alle kranen zijn nieuw, want het is lastig om alles origineel en in dezelfde kleur en stijl te vinden.’Het bad komt uit 1933, aldus Alice. Maar, voegt ze er snel aan toe, het werd tot in de jaren vijftig geproduceerd. ‘Het is ook nog eens zeldzaam exemplaar omdat het vrij tegen de muur kan staan. Meestal zie je alleen de varianten om in een hoekopstelling te plaatsen.’
Populair
Leuk detail: dit geëmailleerde, gietijzeren bad is de opvolger van de sierlijke versie op pootjes. ‘Het strakke ontwerp werd steeds populairder toen families na de Tweede Wereldoorlog minder of helemaal geen personeel meer hadden. Het vereiste minder onderhoud omdat je nu niet meer onder het bad hoefde te zwabberen.’
Na opruimgoeroes als Mari Kondo is het tijd voor de cleanfluencers. Ja, die bestaan echt, poetsdames met een paar miljoen volgers op Instagram. Wie met hun tips aan de gang wil, heeft het nodige materiaal nodig. Het Zweedse woonwarenhuis springt daar slim op in en brengt vanaf 1 februari de nostalgisch ogende collectie BORSTAD uit. Van mattenklopper, teil en bezem tot wasmand, kledingborstel en ouderwetsch wasrek. En alles in natuurlijke materialen.
Op 22 januari barst het 49ste International Film Festival Rotterdam los. Een overzicht van de Franstalige films, documentaires en animatiefilms die op het twaalfdaagse festival te zijn zijn.
Een bruiloftsfeest valt in het water valt als de bruidegom er tussenuit knijpt. De gasten vertellen elkaar verhalen over oude verlangens en dwaze liefdes, sommige triest maar grappig, sommige aangrijpend en weer andere grillig. Een film van Pascal Thomas die een bijzondere plaats inneemt binnen de Franse post-Nouvelle Vague-cinema: een auteur die een esthetiek cultiveerde die dicht tegen de klassieke Hollywood-cinema aan ligt.
Madeleine en Nina wonen tegenover elkaar in hetzelfde pand in een Frans provinciestadje. De twee dames op leeftijd hebben al jaren een geheime relatie. Ze hebben vergevorderde plannen om hun oude dag samen in het buitenland door te brengen. In een zorgvuldig opgebouwd drama drijft debuterend regisseur Filippo Meneghetti de zaken kalmpjes op de spits; familiegeheimen en medisch noodlot ruïneren de relatie van Nina en Madeleine. Of is die toch onverwoestbaar?
Deze Franse western speelt zich af in 1863, twee jaar na het uitbreken van de Amerikaanse Burgeroorlog. De grond wordt een Franse familie, een echtpaar en hun drie dochters, te heet onder de voeten. Ze besluiten vanuit Missouri naar New York te reizen, om van daaruit terug te gaan naar Parijs. L’état sauvage is een fraai opgenomen western met stemmige muziek en betoverende, in slow motion gefilmde sequenties. Deze tweede speelfilm van David Perrault gaat over het vinden van je eigen levenspad en volgens Perrault vooral over “een groep vrouwen die gaandeweg losbreekt van de ketenen die hen aan mannen bindt”.
Claire is een beroemde pianist wier leven volledig gecoördineerd wordt door haar man Frederic, die ook optreedt als haar agent/coach/verzorger. Omwille van Claire’s carrière hebben de twee besloten geen kinderen te nemen; maar nadat Frederic heeft gezien hoe een baby spontaan ter wereld kwam, verandert hij van mening. Hij knoeit met haar anticonceptiepillen en Claire wordt zwanger. Wat begint als een verontrustende film over toxische mannelijkheid verandert in een maffe komedie.
Hartje zomer. Lazare is onderweg naar zijn zus, de twee lifters achterin zijn auto gaan naar een muziekfestival. Verschillende generaties, met verschillende interesses – zo zorgen de lifters voor een nieuwe dynamiek in zijn auto. Langzaam kruipt Lazare uit zijn schulp, maar het lijkt onvermijdelijk dat hun wegen zich straks weer scheiden. Voorfilm bij Ofrenda.
In de psychiatrische inrichting Saint-Alban, in de Franse regio Lozère, mochten patiënten vrij rondlopen, kregen ergotherapie, werkten op een nabijgelegen boerderij en gingen zelfs op excursie met hun begeleiders. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bood het instituut ook onderdak aan (joodse) vluchtelingen. Deze fascinerende documentaire illustreert aan de hand van recent ontdekt archiefmateriaal door wie dit onconventionele beleid tussen 1936 en medio jaren zeventig werd uitgerold: de Spaanse arts Tosquelles en zijn collega Lucien Bonaffé.
Maysan en Iyad, een Syrisch echtpaar, werken samen op een Bretonse visafslag en lijken met hun dochtertje een gelukkig gezin te vormen. Ze hebben net te horen gekregen dat hun verblijfsvergunning is goedgekeurd. Maar dan stelt Iyad een vraag die zijn vrouw liever niet wil horen. Sterk acteerwerk in deze ontleding van een huwelijk.
Jeanne woont samen met haar tienerzoon en vult haar lege dagen met een eindeloze lijst huishoudelijke klusjes. Ze kookt, maakt schoon, doet boodschappen en elke middag, terwijl ze aardappels kookt, doet ze het voor geld met een mannelijke bezoeker. Drie dagen in het monotone bestaan van deze weduwe van in de veertig uit de middenklasse worden getoond met statische, frontale composities en meedogenloze blokken real time.
In de hozende regen begraven drie vrouwen een lichaam. Het zullen Axelle, Conso en Dominic wel zijn, drie prostituees die net over de Belgische grens in een bordeel werken. Maar wíe begraven ze in deze openingsscène van Filles de joie? Met Filles de joie, ‘meisjes van plezier’, schakelen regisseurs Frédéric Fonteyne en Anne Paulicevich slim heen en weer van het perspectief van de ene naar dat van de andere vrouw. Ze bieden zo een inkijkje in hun leven.
In een woonboot aan de Schelde in Antwerpen houdt Eva haar stervende echtgenoot gezelschap. Ook zijn ex is aanwezig tijdens deze laatste 24 uur in dat niemandsland tussen de onvermijdelijke dood en het leven dat verdergaat. Deze film van Marion Hänsel toont de geladen situatie vol heftige en om voorrang strijdende gemoedstoestanden vanuit Eva’s perspectief, in een sobere, maar trefzeker gecomponeerde vorm, ondersteund door rustig en stijlvol camerawerk. De kracht van liefde naast pijn, verlangens, schuldgevoel en naderende eenzaamheid. Bekroond met de prijs van de Belgische filmkritiek.
Anissa Kaki is een dertigjarige Parijse theatermaker en kleindochter van de Algerijnse Takia. In een voorstelling, gebaseerd op eigen jeugdherinneringen, roept ze de wereld van haar grootmoeder op. Terwijl ze de handelingen nabootst waarmee Takia haar mahjouba bereidde, vertelt ze over de geur en smaak ervan – de smaak die oma’s handen eraan gaven, en die veranderde toen die hun kracht begonnen te verliezen. De film is niet alleen een teder portret van twee vrouwen en hun liefde voor elkaar maar laat ook de contouren zien van de soms pijnlijke kloof tussen generaties en culturen.
In Montfermeil, een voorstad van Parijs, speelde een deel van Victor Hugo’s negentiende-eeuwse klassieker Les misérables zich af. Het is ook de plek waar Ladj Ly, kind van Malinese ouders, opgroeide en waar hij in 2005 de rellen filmde die zich zouden verspreiden over banlieues in heel Frankrijk. In zijn speelfilmdebuut laat Ly de spanningen opnieuw hoog oplopen in Les Bosquets, een wijk vol armoedige flats. Politieagent Stéphane heeft zich van de Franse provincie laten overplaatsen naar Montfermeil en beleeft zijn eerste dag als handhaver in dit rumoerige district. Het is een vuurdoop van jewelste, met twee collega’s die er zo hun eigen methodes op nahouden.
Jean-François Laguionie is een onbetwiste grootheid in Franse animatie. Op sommige momenten leunen ze tegen het sprookjesachtige aan, dan weer lijken ze meer op sciencefiction-epen. Maar steevast, in de kern van alle verhalen, is er een mythologisch gegeven. Le Château des singes (1999), een allegorie over wantrouwen en verdeeldheid in een apenrijk, is een van de zijn meest geliefde werken. Met Le Voyage du prince keert hij nu stilletjes terug naar die wereld. Dit keer draait het verhaal onder de apen om vreemdelingenhaat.
In Saint-Denis, een buitenwijk van Parijs, staat het Collège Dora Maar. Op deze middelbare school volgde filmmaker en kunstenaar Eric Baudelaire vier jaar lang de leerlingen van een filmklas. Hij deed dat voornamelijk vanaf de zijlijn; de kinderen filmen zichzelf, elkaar, hun omgeving en discussiëren over de betekenis en mogelijkheden van het medium film. Welke vragen en emoties houden hen bezig, en hoe zien zij hun plek in een snel veranderende wereld?
In de achttiende-eeuwse prerevolutionaire pruikentijd, in een schilderkunstig uitgelicht, van krekels vergeven bos, geeft een groep uit Frankrijk verbannen libertijnen zich een nacht lang over aan Sadeaanse, panseksuele spelletjes en de bijbehorende vernederingen. Liberté is niet op zoek naar bevrediging – en zeker niet naar plezier – maar de inzet van de kijker wordt beloond met een glimp van de ware, naakte betekenis van vrijheid.
Een verblijf van twee maanden in het ziekenhuis is voor een vrouw, de filmmaker, het vertrekpunt voor een herinneringsreis. In voice-over, maar niet zelf in beeld, keert ze terug naar 1949, naar de trap in haar geboorteplaats Marseille waarover ze als kind naar de waterkant liep. Van daaruit zwerft ze langs Antwerpen, Engeland, New York, Parijs en andere plaatsen waar ze als kind, puber en volwassene was. Beelden van steden en landschappen, doorsneden met archiefmateriaal van spelende kinderen, schepen en havens, krijgen leven ingeblazen door de opwellende gedachten aan dierbare momenten, aan geluk en pijn, aan de eerste artistieke stappen en aan de mensen die haar na staan.
Na een periode van ziekte en isolatie gaat Antonin, die lijdt aan voortdurende uitputting, aan de slag in een vogelopvang. Terwijl hij de kneepjes van het vak leert, herontdekt hij de wereld om hem heen via de vogels en de mensen die hen verzorgen, wachtend tot hij zijn eigen vleugels kan uitslaan.
Het verhaal van de vijftiende-eeuwse heldin Jeanne d’Arc is al vele malen op film verteld, maar nooit zo excentriek en experimenteel als hier door Bruno Dumont. In de schurende musical Jeannette toonde Dumont al haar jeugdjaren en roeping door God. Deze opvolger, opnieuw geïnspireerd door de geschriften van de katholieke dichter Charles Péguy, draait om het einde van haar leven. Nadat ze het Franse leger tijdens de Honderdjarige Oorlog naar een zegetocht heeft geleid, volgt een proces waarin ze wordt beschuldigd van ketterij.
Tijdens een feestje worden Matthias en Maxime geronseld om te acteren in de korte artfilm van het jongere zusje van een andere vriend – een vingeroefening voor de filmschool. Pas als ze hebben toegestemd, blijkt er een addertje onder het gras: de twee moeten zoenen. Voor allebei deze laat-twintigers, toch al zoekend naar hun plek in de wereld, haalt dit spel onverwachte en serieuze gevoelens boven, waar ze zich geen raad mee weten.
In de eerste momenten van L’extraordinaire voyage de Marona knippert een straattekening van een opgekruld hondje nog een paar keer met haar ogen. Hondje Marona neemt afscheid, terwijl het krijtstof al begint te vervagen door de wind. Het is het begin van een oogstrelende animatiefilm. De stervende viervoeter neemt de kijker mee op een reis langs herinneringen aan verschillende eigenaren – van straatartiesten tot bouwwerkers. Hoe meer ervaringen we het beestje zien opdoen, hoe meer heimwee door haar leven gaat lopen.
In 1966 raakt de Belgische radioloog Herman Daled bevriend met de dichter-kunstenaar Marcel Broodthaers. Daled en zijn vrouw Nicole kochten werk van hem en ontmoetten andere kunstenaars uit zijn netwerk. Zo ontstond, organisch en niet met een verzamelaars-oogmerk, een waardevolle collectie conceptuele kunst. Daled verkocht in 2011 zijn collectie aan het MoMa in New York. La collection qui n’existait pas is een documentaire over een enigszins mysterieuze verzamelaar die zichzelf niet als verzamelaar ziet en pertinent bescheiden blijft over zijn rol.
Les Mots à La Bouche is niet alleen de enige lgbt-boekhandel van Parijs, maar ook van heel Frankrijk. De winkel ligt in de populaire wijk Marais, maar moet wijken voor een filiaal van Dr. Martens. Dit bekende schoenenmerk kan een aanzienlijk hogere huur ophoesten.
Les Mots à La Bouche is zo’n Parijse winkel waar alle boekenkasten uitpuilen, waar je via nauwe paadjes doorheen moet schuifelen en waar je uren kunt rondneuzen. Hier vind je Franse literatuur, maar ook Engelstalige titels, kookboeken, fotoboeken, dvd’s, lifestyletijdschriften en wat al niet meer. Zolang het maar aansluit bij de interesse van de brede klantenkring.
Joodse wijk
De boekwinkel streek in 1983 neer in de Marais, een wijk waar toen steeds meer gay bars hun deuren openden. Veel meer kon je er er niet vinden. Deze joodse wijk was nog lang niet ontdekt door de grote winkelketens. De Marais was nog een simpele volksbuurt waar weinig te beleven viel.
Chique boetiekjes
Inmiddels is het een van de populairste wijken van Parijs. Geliefd bij toeristen die hier op zondag shoppen. Met als gevolg dat kleine buurtwinkeltjes langzaam aan hebben plaatsgemaakt voor chique boetiekjes en winkels met dure merken. De huren in het gebied rondom de Rue des Rosiers zijn tussen 2012 en 2018 verdubbeld.
Meer dan 10.000 euro huur per maand
Ook Les Mots à La Bouche is niet gespaard gebleven. Afgelopen zomer kreeg de boekhandel een brief waarin het huurcontract per 31 december van dat jaar werd opgezegd. De huur van 51.000 euro zal bijna verdrievoudigen en bedraagt straks zo’n 130.000 euro, vertelt eigenaar Walter Paluch aan Le Parisien. Voor een boekhandel is dat bedrag niet meer op te brengen. Paluch heeft gehoord dat er mogelijk een filiaal van het Britse schoenenmerk Dr. Martens in zal trekken. Een bittere pil. Zal Les Mots à La Bouche net als de vele gay-horeca uit de wijk verdwijnen?
Hoe nu verder
Walter Paluch heeft in elk geval kunnen bedingen dat zijn boekwinkel nog tot 31 maart 2020 in het pand kan bijven zitten. Ondertussen zoekt ook de burgemeester van het vierde arrondissement, Ariel Weil, naar een oplossing. Dat heeft nog niets concreets opgeleverd.
Oproep
Veel geluk heeft Paluch niet: hij zag een pand van een voormalige boekhandel in hetzelfde arrondissement aan zijn neus voorbijgaan. Omdat 31 maart steeds meer in zicht komt, heeft hij op Facebook zijn klanten opgeroepen om mee te denken over een nieuwe locatie. Op zijn wensenlijstje staat een pand tussen de 100 en 200 m² groot en de gedroomde locatie: het tweede, derde of vierde arrondisement. We duimen voor Paluch dat hij zijn winkel elders in Parijs kan voortzetten.
Update
Les Mots à La Bouche heeft een huurcontract getekend voor een nieuwe locatie: 37 Rue Saint Ambroise (11 arrondisement), vlak bij metro Saint Ambroise en Saint Maur. De winkel in de Marais is geopend tot midden maart. In de loop van april heropenen ze hun winkel op de nieuwe plek.
Lekkere Franse muziek om ’s morgens bij wakker te worden? Dat kan met Monsieur Plusfours’ playlist: Bonjour Paris. Een mix van modern en oud. Hieronder krijg je alvast een voorproefje, ga voor de complete playlist naar YouTube.
