In 1906 opende de Parijse Bouillon Julien, een parel in art nouveau-stijl. De oude dame kreeg tijdens opknapbeurten steevast een lik vuil beige-kleurige verf. Totdat de Britse ontwerper John Whelan werd gevraagd om het restaurant in 2018 op te knappen. Onderzoek wees uit dat de oorspronkelijke kleur van de muren een ‘Celadon’-(zee)groen was.
En dus kreeg het restaurant een groene make-over. Details van het sierstucwerk kleurden wit, waardoor ze fraai tegen het groen afsteken. (Overigens oogt het schilderwerk wat grof en is het sierstucwerk niet minutieus gerestaureerd, maar een kniesoor die daar op let.) De zitbanken kregen bordeauxkleurige bekleding – et voilà: een instagramable interieur.
Bouillon
Het moet gezegd worden: het art nouveau-interieur maakt indruk. Het voelt alsof je een stap terugdoet in de tijd, in het belle époque, om precies te zijn. En dan te bedenken dat dit voor die tijd luxueus ogende restaurant een bouillon was. Een bouillon was oorspronkelijk een restaurant waar werkmannen voor een klein bedrag gekookt rundvlees, geserveerd in een kom bouillon, konden nuttigen. Dit idee van slager Pierre Louis Duval in de tweede helft van de negentiende eeuw kreeg navolging. Zo openden bijvoorbeeld Bouillon Chartier en Bouillon Julien. In 2019 zijn beide restaurants nog altijd zeer vriendelijk geprijsd.
Stilte
Op een zondagavond, in januari 2019, bezochten we dit restaurant. Wat meteen opviel: de spaarzaam bezette tafels; reserveren was niet nodig geweest. We moesten denken aan Bouillon Chartier waar het nu vast en zeker afgeladen zou zijn geweest. Toch was de stilte ook wel prettig. In de relatief kleine ruimte zou het stemmengeluid oorverdovend zijn geweest. Die avond zouden er nog wat gasten aanschuiven, maar echt druk werd het niet.
Aangename prijzen
Net zoals Bouillon Chartier en nieuwe Bouillon Pigalle hanteert Bouillon Julien aangename prijzen. Op de kaart: traditionele Franse gerechten. De poireaux vinaigrette (3,50 euro) was prima – en mooi gepresenteerd. Ook de saucisse, purée et jus à la sarriette (bonenkruid) (9,10 euro) smaakte goed, evenals de afsluiter: crème de marron meringuée (4,90 euro).
Geen grapje
We zaten fijn in een hoekje in dit fraaie art nouveau-interieur, ons buikje rond gegeten – en toch knaagde er iets. De serveerster die ons welkom had geheten en onze bestelling allerhartelijkst had opgenomen, was nergens meer te bekennen. We misten haar. Een grapje, een kwinkslag. Die interactie met het bedienend personeel vormt een onmisbaar onderdeel van een Frans restaurantbezoek. En juist dat ontbrak hier.
Gemopper
Wie de recensies op Tripadvisor bekijkt, ziet niet alleen tevreden gasten. Lange wachttijden, gerechten die (de toch al lage) prijs niet waard zou zijn, mensen die gereserveerd hadden maar toch buiten in de rij een uur moesten wachten, rondslingerende afwas… Er wordt heel wat gemopperd, om maar niet te spreken van de tenenkrommende reacties van het management van Bouillon Julien. Hadden wij het getroffen omdat het die avond zo rustig was? Wie zal het zeggen.
We zouden er nog eens kunnen gaan dineren, en opnieuw de proef op de som nemen. Maar voorlopig gaat onze voorkeur uit naar Bouillon Pigalle. Daar maakte onze ober een grap waar we nu nog – evenals aan het eten – met veel plezier aan terugdenken.
© Tekst en foto’s: Monsieur Plusfours 2019
MELD JE AAN VOOR DE GRATIS MAANDELIJKSE NIEUWSBRIEF!
